Το βιβλίο περιγράφει τις θεωρίες, τις φιλοσοφικές απαρχές και τις μεθόδους, καθώς και τη θεραπευτική πρακτική της συστημικής οικογενειακής θεραπείας ψυχώσεων σε ανθρώπους που έχουν λάβει τις διαγνώσεις σχιζοφρένεια, διπολική διαταραχή (μανιοκατάθλιψη) και ψυχοσυναισθηματική ψύχωση. Στόχος του είναι να δημιουργήσει μια κατανόηση των ψυχώσεων από κοινωνική προοπτική, με τρόπο χρήσιμο για τη θεραπεία.
Στο πλαίσιο αυτό παρουσιάζονται θεωρίες, οι οποίες κάνουν πιο κατανοητή τη σύνδεση μεταξύ οικογενειακής αλληλεπίδρασης, ψυχωσικού βιώματος και ψυχωσικής συμπεριφοράς. Οι διάφορες μορφές ψυχώσεων περιγράφονται στο επίπεδο της συμπεριφοράς και του βιώματος με βάση ένα μοντέλο θεωρίας της επικοινωνίας. Οι μέθοδοι θεραπείας που προκύπτουν από αυτό το μοντέλο παρουσιάζονται αναλυτικά με πολυάριθμα παραδείγματα θεραπευτικών συνεδριών. Μ’ αυτόν τον τρόπο το βιβλίο παρουσιάζει συστηματικά τους συγκεκριμένους τρόπους παρέμβασης της συστημικής οικογενειακής θεραπείας σε περιπτώσεις ψυχώσεων και προσφέρει στον αναγνώστη μια συνολική εικόνα για τις δυνατότητες θεραπείας τής θεωρούμενης σκληρότερης κλινικής εικόνας που δεν επιδέχεται θεραπεία: των ψυχώσεων.
– Εισαγωγή της Άννας Εμμανουηλίδου
– Πρόλογος του Άρνολντ Ρέτζερ
– Σύγχρονες απόψεις για τις ψυχώσεις και τη θεραπεία τους
– Βασικές αρχές της συστημικής οικογενειακής θεραπείας
– Ένα συστημικό μοντέλο για την ψύχωση
– Συστημική θεραπεία των ψυχώσεων
– Αξιολόγηση και συμπεράσματα για την πράξη
– Βιβλιογραφία
«Το πνεύμα του κακού», είναι η διαθήκη της Nathalie Zaltzman. Μας μεταβιβάζει τη διερώτησή της: «Η τελική λύση του Οιδιποδείου», που εγγράφει τους γιους και τις κόρες του ανθρώπου σε μια συμβολική γενεαλογική διαδοχή, «είναι η τελευταία λέξη της προόδου του πνεύματος; […], ό,τι πιο εξελιγμένο κατέχει η ανθρωπότητα για να διαχειριστεί και να τροποποιήσει τη σχέση της με το κακό;» Για μια φορά, η εργασία της κουλτούρας κατόρθωσε να φέρει στο φως μια εκκοσμικευμένη αναπαράσταση του πνεύματος, ως κοινό ταυτοποιητικό γνώρισμα του είδους. Απαλλαγμένη από μια ιεροποιημένη υπερφυσική καταγωγή του: το Λόγο. Έχει η εργασία της κουλτούρας τη δυνατότητα να επινοήσει μια αναπαράσταση του κακού εξίσου κοσμική; Πέραν του ιεροποιημένου χαρακτήρα της γενεαλογικής διαδοχής; «Παύουν ποτέ οι γιοι και οι κόρες να καθορίζονται από μία πατρική αναφορά, που όσο κι αν έχει αξιοσημείωτα μετασχηματιστεί» φθάνει, μπροστά στο πνεύμα του κακού, στα όρια της;
Είναι πρόσκληση να παραβούμε τις απαγορεύσεις του σκέπτεσθαι! (Ευδοκία Ελευθερίου, tvxs.gr, Μάιος 2018)
Όσοι πιστεύουν ότι το ηλεκτροσόκ ανήκει στην γκρίζα προϊστορία της ψυχιατρικής κάνουν λάθος. Παγκοσμίως, ο αριθμός των αιτήσεων για την αγορά μηχανημάτων ηλεκτροσόκ αυξάνεται. Σύμφωνα με μία εκτίμηση του 2013 από τους λάτρεις του ηλεκτροσόκ, περίπου 2-3 εκατομμύρια άνθρωποι δέχονται ετησίως ηλεκτροσόκ.
Από τότε που υπάρχουν ψυχοφάρμακα, πολλοί νοσηλευόμενοι κόβουν από μόνοι τους τα φάρμακά τους. Μπορούμε να υποθέσουμε σε πόσους απ’ αυτούς εμφανίζεται, μόνο και μόνο γι’ αυτό, μια “υποτροπή”, που τους οδηγεί σε μια νέα αναγκαστική λήψη ψυχοφαρμάκων. Είμαι σίγουρος ότι πολλές τέτοιες προσπάθειες θα στέφονταν με επιτυχία, αν οι ενδιαφερόμενοι και οι οικογένειές τους γνώριζαν τα πιθανά προβλήματα και είχαν μια εικόνα για το τι πρέπει να κάνουν, ώστε να μην οδηγηθούν στην υποτροπή. Οι επαγγελματίες του χώρου ψυχικής υγείας, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν σκέφτονται σχεδόν καθόλου πως να υποστηρίξουν τους πελάτες τους, όταν αυτοί αποφασίσουν να κόψουν τα φάρμακα. Ωστόσο, το να γυρίζουμε την πλάτη σ’ αυτούς τους ανθρώπους και να τους αφήνουμε ν’ αντιμετωπίσουν μόνοι το πρόβλημά τους, δείχνει χαμηλού επιπέδου συναίσθηση ευθύνης.
