Την Τετάρτη 7 Μαΐου, πραγματοποιήθηκε παρουσίαση του βιβλίου της Βίκης Δράκου, “Βικτωρία”, στο πολιτιστικό κέντρο στο Βαρόσι Έδεσσας, την οποία διοργάνωσε ο Σύλλογος Μικρασιατών Ν. Πέλλας “Η ΜΠΙΓΑ”.
Για το βιβλίο μίλησαν η συγγραφέας, ο Χρήστος Σαμαντάς, και ο Στράτος Καφετζής, ενώ την αφήγηση ανέλαβε η Κατερίνα Χατζηαντωνίου. Η παρουσίαση ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη, με ωραίες μουσικές και πολύ συγκίνηση.
Όπως έγραψε ο Χρήστος Σαμαντάς:
Το ευτύχημα σε μια επιτυχημένη παρουσίαση βιβλίου είναι η παρουσία του ίδιου του συγγραφέα. Ο ακροατής ενδόμυχα αναζητά την αύρα πρώτα του ανθρώπου κι ύστερα το πνεύμα και τον πολιτισμό του συγγραφέα. Κρησάρει κάθε φράση του, θέλγεται από το χαμόγελο και βέβαια την βιτρίνα των ματιών του, που μαρτυράει πολλά λανθάνοντα φορτία εσωτερικής συγκρότησης και ευγένειας. Τότε ο ακροατής αρχίζει να εκμαιεύει τις προθέσεις, τα κίνητρα και την εναγώνια προσπάθεια του συγγραφέα να εκτεθεί με το να κοινοποιήσει τις διακεκριμένες σκέψεις του και τα ερεθίσματα μέσω των γεγονότων, που ο ίδιος βίωσε ή άκουσε από αφηγήσεις. Και δεν μιλάμε για μυθοπλασία, παρά για γεγονότα γεμάτα είτε συγκίνηση είτε αγωνία είτε αγάπη είτε μίσος είτε περίσσια ανθρωπιά!
Τέτοια περισπούδαστα απανωτά κείμενα απαρτίζουν το βιβλίο «ΒΙΚΤΩΡΙΑ» της Βίκης Δράκου., που παρουσιάστηκε χθες το βράδυ στην Έδεσσα μέσα σε πολύ συγκινητική ατμόσφαιρα. Δεν ανήκει με σαφήνεια σε κάποιο λογοτεχνικό είδος, ωστόσο το ζητούμενο για εμάς είναι αν συγκλονίζει την ψυχούλα μας κι αυτό το καταφέρνει θαυμάσια με την αρωγή του όμορφου και χωρίς επιτηδεύσεις άλικου λόγου. Αναφέρεται εκτενώς σε ένα γενεαλογικό δέντρο περίπου 150 ετών που ευδοκίμησαν στην Κωνσταντινούπολη, την Πόλη των πόλεων μωρέ! Αποφεύγει να ηθικολογεί και να υποδεικνύει το σωστό, αλλά αφήνει τα πραγματικά γεγονότα να μιλήσουν. Μέσα σ’ αυτό το βιβλίο υπάρχουν πολλοί κομμοί (σκηνές έντασης με υψηλές συγκινήσεις) ακόμη και σουρεαλιστικές συμπεριφορές. Πολλές φορές το αναπάντεχο των γεγονότων και το τραγικό ξεπερνάει κι αυτή την αφήγηση σε σημείο να μένει μετέωρος ο αναγνώστης καταφεύγοντας στο κλάμα –το βάλσαμα της ψυχής. Είμαι σίγουρος ότι η γλυκύτατη συγγραφέας που βίωσε πολλά από αυτά τα τεκταινόμενα ή επεξεργάστηκε τις αφηγήσεις συγγενών και φίλων πλάνταξε στο κλάμα, όταν τα μετέφερε στο χαρτί, αφού κάθε τόσο βουτούσε την πένα της στο μελανοδοχείο της καρδιάς της! Έτσι αναδεικνύει με σθένος οι πατροπαράδοτες αξίες της οικογένειας, της θρησκείας, της πατρίδας, της αλληλεγγύης και του σεβασμού. Άρα τίθενται λανθάνοντα ερωτήματα για τη ζωή, τον γνήσιο έρωτα, το μίσος, το παράλογο και βέβαια για το θάνατο. Ακόμη και οι αναφορές σε απίστευτες ποικιλίες φαγητών δεν παραπέμπει σε τσελεμεντέ, καθότι το ενδιαφέρον εστιάζεται περισσότερο στα μέλη της ευρύτερης οικογένειας που τα απολαμβάνουν σε κάποια από τις τακτικές συνάξεις, ακόμη και το πού καθόταν ο καθένας ή τι διαμείβονταν μεταξύ τους. Θαρρώ ότι ορισμένες συμπεριφορές και στάσεις ζωής που παρατίθενται αποτελούν τελικά για τον αναγνώστη μέτρο αναγκαίο για την αυτοκριτική του. Προσωπικά το βιβλίο αυτό με συγκλόνισε και βρίσκεται στο κομοδίνο μου με σελιδοδείκτες, ώστε να χορτάσω μερικές εικόνες. Ρωτάτε αν το προτείνω; «ΒΙΚΤΩΡΙΑ» εκδόσεις Νησίδες.
Ευχαριστούμε πολύ όλο τον κόσμο που παρευρέθηκε.