Με κίνητρο την ποιητική του ανάγκη και την αγάπη του για το νησί και τους ανθρώπους του ο Σπύρος Κοσμάς παραθέτει σε έμμετρο λόγο όσα αποθησαύρισε από τον κόσμο αυτόν.
Το έργο του διαπνέεται από λυρισμό, συναρπαστικές εικόνες και πορτραίτα των πρωταγωνιστών και αποτελεί μια ωραία ανάσα στη σημερινή τεχνοκρατική και στεγνή κοινωνία μας.
…Μα έλα σιμά μου εσύ και πάρε με,
της Άνοιξης ήλιε μου, με άρμα φτερωτό
Γάλα να με ποτίσεις από λούλουδα,
να με ταΐσεις δηλητήριο σε μέλι ακριβό
Σώμα είμαι και στόμα ορθάνοιχτο,
θαλασσινή σπηλιά και αδειανό βουνό
Ω! για σε, εγώ ξεχνώ παράδεισο και κόλαση,
κάψε με, ήλιε μου, να ξαναγεννηθώ…
“Πώς γίνεται να μην είχες προσέξει
πως κάθε οικεία θάλασσα
έχει αβυθομέτρητα σημεία
πως κάθε χάρτης του ουρανού
έχει αχαρτογράφητες πορείες
πως δεν γνωρίζουμε ούτε καν
τα βήματά μας πού μας πάνε;”
…Καθόμαστε πάνω σε μια πληγή
Που δεν πιστεύουμε στη γιατρειά της
Και την κοιτάμε όπως
Οι τουρίστες τον κρατήρα του ηφαιστείου…
