Πες Ζω

Δίπλα μας. Ένας τζίτζικας, ένα μυρμήγκι, μια μέλισσα. Όντα στην ουσία τους ακατανόητα για τον άνθρωπο
και απέναντι στην κυριαρχική λογική του, που, όμως, παράλληλα με αυτόν μοχθούν για την επιβίωσή τους, το καθένα με τον τρόπο του.
Μέσα από τη διαφορετική ανάγνωση συνήθων και μη πρακτικών διάφορων ζωντανών οργανισμών, επιχειρείται η προσέγγιση της ουσίας της ενστικτώδους φύσης, η ανάδειξη των φωτεινών αλλά και των σκοτεινών της τάσεων και τελικά η αποκάλυψη του πλούτου των απαντήσεων που κρύβονται στην αρχέγονη αγωνία ενός σπουργιτιού ή στο πηγαίο τέντωμα μιας γάτας.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Όταν τα δάκρυα που σωπαίνουν βαθιά μέσα μας ξυπνούν, προχωρούμε στη γνώση, καταλαβαίνουμε πως είμαστε άνθρωποι. Όταν η απώλεια του αγαπημένου ανθρώπου μάς σπαράσσει, κάτι μέσα μας αντηχεί σαν μουσική στα βαθύτερα στρώματα της ανάμνησης. Και το πέρασμα του χρόνου μοιάζει τότε σαν μία επιστροφή προς την αρχική συνάντηση, την αυγή της γνωριμίας, ανάκτηση της προηγούμενης ζωής-μαζί του, όπου διασταυρώνονται ο βιωμένος χρόνος και όλοι οι πιθανοί κόσμοι του παρελθόντος, και μας αποκαλύπτονται εστεμμένοι από ομορφιά, ενθουσιασμό, έκπληξη, αγάπη, πληρότητα, ευτυχία. Και η απουσία γίνεται παρουσία, το σκοτάδι φωτεινός θάλαμος, φλεγόμενη τέχνη.

Η Αρχοντούλα Διαβάτη μετουσιώνει τον πόνο σε τέχνη, και στην τέχνη – λέει ο Σιοράν– το μόνο κριτήριο «είναι το πλησίασμα του ουρανού», όσο κι αν αυτό μας αφήνει απαρηγόρητους… (Λίλα Τρουλινού, περιοδικό περί ου, Μάιος 2023)