Σκέψεις και φωτογραφίες του Μάρκου Καραγιάννου από πόλεις της Ευρώπης συναντούν ποιήματα του Μάνου Νικολάου σε ένα ταξίδι που διαρκεί, σε μια εποχή που αναζητά νέους δρόμους: Αθήνα, Άμστερνταμ, Βαρκελώνη, Βαρσοβία, Βουδαπέστη, Ιστανμπούλ (Κωνσταντινούπολη), Κοπεγχάγη, Πράγα.
Είχε μπει στον πειρασμό
και είχε κρυφοκοιτάξει
μέσα απ’ το φινιστρίνι.
Δεν περίμενε να υπάρχουν
πόρτες που προδίδουν
τα μυστικά τους.
Γι’ αυτό υπάρχουν τα παράθυρα.
Στη μέση ένας καλόγερος
σκυφτός χωρίς λόγο.
Γυμνός από πανωφόρια
τυλιγμένος μ’ ένα μεταξωτό μαντήλι.
Στο πάτωμα ένα ποτήρι με μία ανεμώνη.
“Μια άνοιξη κλεισμένη μ’ έναν καλόγερο
σ’ ένα δωμάτιο, πόση ζωή να έχει…” σκέφτηκε.
Ο καλόγερος που άκουσε τη σκέψη του
άρχισε να ψάχνει την κορμοστασιά του…
Οι “Φωτολέξεις” δημιουργήθηκαν τυχαία.
Οι “λήψεις” απέκτησαν “φωνή” που ίσως απηχεί το εσωτερικό τους νόημα.
Ίσως πάλι και όχι.
Η σύμπτωση είναι δύσκολη δουλειά και σπάνια πετυχαίνει.
Αλλά δεν πειράζει.
Αρκεί που η απόπειρα ενσαρκώνει μια προσέγγιση.
Οι “ληψεις” δεν θα ήταν ίδιες χωρίς τις “λέξεις”.
Δεν τις είχαν ανάγκη, αλλά από τη στιγμή που τις συνάντησαν μεταμορφώθηκαν σε μια σύνθεση που περιλαμβάνει δυο διαφορετικές ματιές.
Κι αυτό είναι κάτι σίγουρα όμορφο.
Γιατί οι συνθέσεις αλλάζουν τον κόσμο.
Κωνσταντινούπολη, Θεσσαλονίκη, Παρίσι.
Ακολουθώντας μια κατεστραμμένη μοίρα
από την Κωνσταντινούπολη, ο πρωταγωνιστής
θα καταλήξει στη πολυπολιτισμική
οθωμανική Θεσσαλονίκη του 1861.
Τρία χρόνια αργότερα, θεοί και άνθρωποι,
απομακρύνονται από την πατρώα γη.
Τα γεγονότα της αποξήλωσης και μεταφοράς του μνημείου
των «Μαγεμένων» στο Παρίσι,
θα προκαλέσουν τις εξελίξεις σε κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο.
Ένας Οθωμανός, μία Εβραία και ένας Γάλλος,
θα τυλίξουν μαζί το νήμα που υφαίνουν μύθος και ιστορία.
Στην ανατολή του 1900, στην πόλη του φωτός,
θα ολοκληρωθεί η διαδρομή στις ζωές των ήρωες του βιβλίου.
Μια νέα διαδρομή θα χαραχτεί και θα είναι αυτή,
της επιστροφής των Μαγεμένων στην γενέθλια πόλη.
ΑΚΡΙΒΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ
Επιστρέφω με κάθε ευκαιρία
Επιστρέφω στις ακριβές μου στιγμές
Σ’ εκείνες που με πήγαν λίγο πιο ψηλά
Λίγο πιο ψηλά από την κάθε μέρα
Λίγο πιο ψηλά από αυτό που είμαι
Επιστρέφω και συναντώ λόγια και σιωπές
Όσα ειπώθηκαν, και όσα αφέθηκαν να εννοηθούν
Και διαπιστώνω, εκ των υστέρων, ότι έχουν το ίδιο βάρο
Έζησα και πέθανα στην ακαμψία.
Μου διέφυγε το παιδί που με κρατούσε όρθιο.
–
Τα βουνά εκεί.
Δίχως πλαστά δέντρα.
Χωρίς ίχνος καπηλείας.
Αρχίζω να σκέφτομαι ήσυχα.
–
Από γεννησιμιού μου πήρα την όψη σου.
Με τύφλωσες, πατέρα.
Δεν έγινα άντρας για ζωή.
–
Αθώοι τάχα.
Άμαθοι δήθεν.
Ετοιμαστήκαμε στο ψέμα.
Ανατινάξαμε το είναι.
–
Πολιτεία, σε γέμισα τσιμέντο.
Αφυδατώθηκες.
Έχασα το περίγραμμά σου.
Δίπλα μας. Ένας τζίτζικας, ένα μυρμήγκι, μια μέλισσα. Όντα στην ουσία τους ακατανόητα για τον άνθρωπο
και απέναντι στην κυριαρχική λογική του, που, όμως, παράλληλα με αυτόν μοχθούν για την επιβίωσή τους, το καθένα με τον τρόπο του.
Μέσα από τη διαφορετική ανάγνωση συνήθων και μη πρακτικών διάφορων ζωντανών οργανισμών, επιχειρείται η προσέγγιση της ουσίας της ενστικτώδους φύσης, η ανάδειξη των φωτεινών αλλά και των σκοτεινών της τάσεων και τελικά η αποκάλυψη του πλούτου των απαντήσεων που κρύβονται στην αρχέγονη αγωνία ενός σπουργιτιού ή στο πηγαίο τέντωμα μιας γάτας.
(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
