Η εν Θεσσαλονίκη γεννηθείσα και ποιητικώς διαμορφωθείσα κυρία, έπειτα από τριάντα χρόνια διαρκούς προσφοράς εις της ποιήσεως την περιοχή, απεφάσισε το δύσκολον της αυτοανθολογήσεως έργον. Δεν δύναμαι να γνωρίζω πώς αισθάνθηκε όταν ήγγικεν η ώρα. Γι αυτό που ημπορώ να μιλήσω είναι τι αίσθηση τα ποιήματά της μου αφήνουν. Η στόχευσή της είναι ευκρινής: η καθημερινότητα, έτσι όπως γλιστράει ανάμεσα στα χέρια της και καθώς χάνεται, αγωνίζεται να την ανασυστήσει. Εκείνη τη στιγμή έρχεται το ποίημα, που είναι σαν εις τη Μνήμη επίκληση να τη συντρέξει. Εξομολογητική τονικότητα στις minore κλίμακές της, minore, γιατί κλαυθμός ακούγεται βουβός, χωρίς να βλέπεις τα μάτια και τα ίδια τα δάκρυα. Κάτι υπόκωφο που το αφουγκράζεσαι, γιατί συμβαίνει τόσο κοντά σου, που δεν το βλέπεις. Η φωνή ανασύρεται από των ημερών την πηγάδα την άβαθη, διασώζοντας σ ένα κουβαδάκι το ύδωρ ως στοιχείο που δηλώνει ζωή είσαι παρούσα, δεν εξηντλήθης. (ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ,ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ, 22/06/2001)