Ο Παίκτης και το Παίγνιο
…Καθόμαστε πάνω σε μια πληγή
Που δεν πιστεύουμε στη γιατρειά της
Και την κοιτάμε όπως
Οι τουρίστες τον κρατήρα του ηφαιστείου…
Του Μυαλού τα Παιχνιδίσματα
Η συλλογή παρουσιάζει σκέψεις για διάφορα ζητήματα αλλά και συναισθηματικές στιγμές με εκφραστικό εργαλείο την ποίηση.
Related products
Πετεινά του Ουράνου, εκ της Γης Τρεφόμενα
“Διακρίνω μιαν ανήσυχη περισκοπική ματιά, η οποία, γερά γειωμένη στη γύρω πραγματικότητα, εμπνέεται από τα ερεθίσματα και τις εικόνες που προσφέρει η ζωή και τα μεταπλάθει σε ποίηση, με σαρκαστική τρυφερότητα”. Σάκης Σερέφας
Το Σύνορο Βλέμμα
Έζησα και πέθανα στην ακαμψία.
Μου διέφυγε το παιδί που με κρατούσε όρθιο.
–
Τα βουνά εκεί.
Δίχως πλαστά δέντρα.
Χωρίς ίχνος καπηλείας.
Αρχίζω να σκέφτομαι ήσυχα.
–
Από γεννησιμιού μου πήρα την όψη σου.
Με τύφλωσες, πατέρα.
Δεν έγινα άντρας για ζωή.
–
Αθώοι τάχα.
Άμαθοι δήθεν.
Ετοιμαστήκαμε στο ψέμα.
Ανατινάξαμε το είναι.
–
Πολιτεία, σε γέμισα τσιμέντο.
Αφυδατώθηκες.
Έχασα το περίγραμμά σου.
Περιήγηση
ΑΚΡΙΒΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ
Επιστρέφω με κάθε ευκαιρία
Επιστρέφω στις ακριβές μου στιγμές
Σ’ εκείνες που με πήγαν λίγο πιο ψηλά
Λίγο πιο ψηλά από την κάθε μέρα
Λίγο πιο ψηλά από αυτό που είμαι
Επιστρέφω και συναντώ λόγια και σιωπές
Όσα ειπώθηκαν, και όσα αφέθηκαν να εννοηθούν
Και διαπιστώνω, εκ των υστέρων, ότι έχουν το ίδιο βάρο
Διασκευές Ενστίκτων
Δίπλα μας. Ένας τζίτζικας, ένα μυρμήγκι, μια μέλισσα. Όντα στην ουσία τους ακατανόητα για τον άνθρωπο
και απέναντι στην κυριαρχική λογική του, που, όμως, παράλληλα με αυτόν μοχθούν για την επιβίωσή τους, το καθένα με τον τρόπο του.
Μέσα από τη διαφορετική ανάγνωση συνήθων και μη πρακτικών διάφορων ζωντανών οργανισμών, επιχειρείται η προσέγγιση της ουσίας της ενστικτώδους φύσης, η ανάδειξη των φωτεινών αλλά και των σκοτεινών της τάσεων και τελικά η αποκάλυψη του πλούτου των απαντήσεων που κρύβονται στην αρχέγονη αγωνία ενός σπουργιτιού ή στο πηγαίο τέντωμα μιας γάτας.
(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Αν δεν Κοιμάσαι τα Μεσημέρια
Η σκέψη βάζει τη φαντασία και την πραγματικότητα να περπατήσουν μαζί στον ίδιο δρόμο. Καθώς προχωρούν, συνειδητοποιούν πως είναι δύο συνεργάτες, που άργησαν να γνωριστούν.
Ανακαλύπτουν πως έχουν πολλά κοινά: την ευκολία να δίνει η μία τη σκυτάλη της έκφρασης στην άλλη, αδιαφορώντας για το τέρμα και δίνοντας σημασία στη συνέχεια.
Την έλλειψη εγωισμού στη διεκδίκηση της τελευταίας φράσης, γιατί πιστεύουν ότι σε κάθε φράση πρέπει να δοθεί η ευκαιρία να δημιουργήσει τις δικές της συνθήκες· προϋπόθεση, για να βαδίσουν σε καινούργιους δρόμους.
Τον κύκλο, αγαπημένο τους σχήμα, όπου δεν υπάρχουν αριθμημένες θέσεις για την αρχή και το τέλος.
Τελικά πρόκειται για μια αναπόφευκτη γνωριμία, ικανή ν’ αφαιρέσει κάθε ενδοιασμό που ένιωθαν, όποτε υπήρχε ανάγκη ν’ ανταλλάξουν στοιχεία μεταξύ τους.
Άλλωστε, η δημιουργία δεν αποκλείει κανένα υλικό, όπως και η ζωή δεν αποκλείει κανένα πλάσμα.