άπιστε στίχε και πικρέ που μόνο με κολάζεις
ποια μοναξιά ποιαν έλλειψη δήθεν εξαγοράζεις
Έζησα και πέθανα στην ακαμψία.
Μου διέφυγε το παιδί που με κρατούσε όρθιο.
–
Τα βουνά εκεί.
Δίχως πλαστά δέντρα.
Χωρίς ίχνος καπηλείας.
Αρχίζω να σκέφτομαι ήσυχα.
–
Από γεννησιμιού μου πήρα την όψη σου.
Με τύφλωσες, πατέρα.
Δεν έγινα άντρας για ζωή.
–
Αθώοι τάχα.
Άμαθοι δήθεν.
Ετοιμαστήκαμε στο ψέμα.
Ανατινάξαμε το είναι.
–
Πολιτεία, σε γέμισα τσιμέντο.
Αφυδατώθηκες.
Έχασα το περίγραμμά σου.
Το άτομο μέσα στη μοντέρνα κοινωνία απομονώνεται γιατί προτιμά να είναι διασπασμένο παρά να μην είναι αυθεντικό. Εάν ο μεγαλύτερος ποιητής της γερμανικής γλώσσας του εικοστού αιώνα έχει την αίσθηση ότι εκφράζει την εποχή του, ότι την ενσαρκώνει αποδεχόμενος όλες τις πληγές της, είναι ακριβώς γιατί νιώθει ελεύθερος από κάθε δεσμό, νιώθει ξεριζωμένος από κάθε κοινωνικό πλαίσιο και ξένος μέσα στην ίδια του την κατοικία, μες στον τεχνολογικό πολιτισμό και μέσα στον κόσμο που τον περιβάλλει. Η καθολικότητα της ποίησής του οφείλεται στο ότι έχει βιώσει και καταγράψει το πεπρωμένο ενός πολιτισμού και μιας ιστορικής περιόδου, που έχει στερήσει από τον λαό γενικά και από το κάθε άτομο ξεχωριστά κάθε οικουμενική αξία, κάθε σχέση με το Όλον, του οποίου ο ποιητής θεωρείται εκπρόσωπος. Ο Κόσμος αποτελείται πλέον από θραύσματα που παρασύρονται στον γκρεμό, από διαλυμένες και εξαρθρωμένες ατομικότητες. Από το βάθος της δυστυχίας τους, αυτά τα μόρια δεν μπορούν να εκφράσουν παρά μόνο τη νοσταλγία τους για τη χαμένη ενότητα. Ο Τρακλ βιώνει σε βάθος αυτήν τη διάσπαση της εποχής του, προφητεύει και υφίσταται τις παγκόσμιες καταστροφές, την αγωνία ενός πολιτισμού που διαλύει όλα τα θεμέλια της ζωής και μέχρι τον Γολγοθά του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, μέσα στον οποίον σιγοκαίγεται και τελικά πεθαίνει. Το απομονωμένο άτομο δεν μπορεί να γίνει συμμέτοχο, η μόνη του δυνατή αυθεντικότητα είναι να επιλέξει το περιθώριο. ΚΛΑΟΥΝΤΙΟ ΜΑΓΚΡΙΣ
Όταν τα δάκρυα που σωπαίνουν βαθιά μέσα μας ξυπνούν, προχωρούμε στη γνώση, καταλαβαίνουμε πως είμαστε άνθρωποι. Όταν η απώλεια του αγαπημένου ανθρώπου μάς σπαράσσει, κάτι μέσα μας αντηχεί σαν μουσική στα βαθύτερα στρώματα της ανάμνησης. Και το πέρασμα του χρόνου μοιάζει τότε σαν μία επιστροφή προς την αρχική συνάντηση, την αυγή της γνωριμίας, ανάκτηση της προηγούμενης ζωής-μαζί του, όπου διασταυρώνονται ο βιωμένος χρόνος και όλοι οι πιθανοί κόσμοι του παρελθόντος, και μας αποκαλύπτονται εστεμμένοι από ομορφιά, ενθουσιασμό, έκπληξη, αγάπη, πληρότητα, ευτυχία. Και η απουσία γίνεται παρουσία, το σκοτάδι φωτεινός θάλαμος, φλεγόμενη τέχνη.
Η Αρχοντούλα Διαβάτη μετουσιώνει τον πόνο σε τέχνη, και στην τέχνη – λέει ο Σιοράν– το μόνο κριτήριο «είναι το πλησίασμα του ουρανού», όσο κι αν αυτό μας αφήνει απαρηγόρητους… (Λίλα Τρουλινού, περιοδικό περί ου, Μάιος 2023)
Κωνσταντινούπολη, Θεσσαλονίκη, Παρίσι.
Ακολουθώντας μια κατεστραμμένη μοίρα
από την Κωνσταντινούπολη, ο πρωταγωνιστής
θα καταλήξει στη πολυπολιτισμική
οθωμανική Θεσσαλονίκη του 1861.
Τρία χρόνια αργότερα, θεοί και άνθρωποι,
απομακρύνονται από την πατρώα γη.
Τα γεγονότα της αποξήλωσης και μεταφοράς του μνημείου
των «Μαγεμένων» στο Παρίσι,
θα προκαλέσουν τις εξελίξεις σε κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο.
Ένας Οθωμανός, μία Εβραία και ένας Γάλλος,
θα τυλίξουν μαζί το νήμα που υφαίνουν μύθος και ιστορία.
Στην ανατολή του 1900, στην πόλη του φωτός,
θα ολοκληρωθεί η διαδρομή στις ζωές των ήρωες του βιβλίου.
Μια νέα διαδρομή θα χαραχτεί και θα είναι αυτή,
της επιστροφής των Μαγεμένων στην γενέθλια πόλη.
