Νέες Κυκλοφορίες

Το Διαπεραστικό Βλέμμα των Ακτίνων Χ

Η τεχνολογία των ακτίνων Χ αναπτύχθηκε σε μια χρονική περίοδο που χαρακτηριζόταν από μίαν απαίτηση για πλήρη διαφάνεια και αναγνωρισιμότητα, εν μέρει ως αποικιοκρατική τακτική και εν μέρει ως τμήμα του κυβερνητικού μηχανισμού των αναδυόμενων σύγχρονων εθνών-κρατών. Το ‘Χ’ στο ‘ακτίνες Χ’ αναφέρεται στο άγνωστο και μυστηριώδες. Οι ακτίνες Χ υποτίθεται πως καθιστούν ορατό το αόρατο και αποκαλύπτουν αυτό που είναι κρυμμένο. Χρησιμοποιήθηκαν αρχικά για ιατρικές διαγνώσεις, αλλά σύντομα αποτέλεσαν μια τεχνική επιτήρησης και αστυνόμευσης, στην οποία η κεντρική επιθυμία ήταν να «βλέπει κανείς μέσα» στα ανθρώπινα όντα. Κατά συνέπεια αναδύθηκε ένα νέο καθεστώς ορατότητας. Ένα διεισδυτικό βλέμμα απαιτεί διαφάνεια και γύμνια.

Το νέο καθεστώς ορατότητας έχει δημιουργήσει ένα σύνθετο σύστημα ανάδειξης της ετερότητας των φυλετικοποιημένων, σεξουαλικοποιημένων και έμφυλων σωμάτων. Όλα αυτά γίνονται με σκοπό να καταστήσουν τον Άλλο διάφανο και αναγνωρίσιμο. Η θέληση για γνώση δεν έχει την έννοια της αναγνώρισης του Άλλου, αλλά την έννοια της σύλληψης, της πρόσληψης. Η πρόθεση είναι η κυριαρχία. Κάνοντας την Άλλη αναγνωρίσιμη, το σώμα της σπάει και κομματιάζεται σε μετρήσιμα κομμάτια δεδομένων. Η αναγνωρισιμότητά της την καθιστά απρόσωπη, ανώνυμη, άυλη, σαν μια σιλουέτα σε μια ακτινογραφία. Το κοινό σε όλες αυτές τις τεχνολογίες είναι πως το άτομο στερείται το ανθρώπινό του πρόσωπο, ενώ τα πάντα σχετικά με αυτήν (το σώμα, το υπόβαθρο, το άτομό της) καταγράφονται, απλουστεύονται, τεκμηριώνονται και εξηγούνται. Το σώμα της Άλλης είναι υπερορατό και ταυτόχρονα αόρατο

Η διαγώνιος του τετραγώνου

Μια σελίδα της σχολικής Γεωμετρίας για τα ασύμμετρα μεγέθη (όπως η διαγώνιος προς την πλευρά του τετραγώνου) θα γίνει αφορμή για τη μια από τις δύο κεντρικές ηρωίδες του βιβλίου να σκεφτεί την περίπτωση του άντρα που καθόρισε για ένα διάστημα την πορεία της ζωής της.

Οι σκέψεις τις αυτές γεννιούνται όταν πια έχει καταφέρει να απαλλαγεί από εκείνον κι ελεύθερη μπορεί να κρίνει από απόσταση τον χειριστικό του χαρακτήρα, τον διαρκή αγώνα του να καλύπτει με ψέματα τις ανεπάρκειές τους και να διώχνει από τον περίγυρο οποιονδήποτε θα μπορούσε να διακρίνει την αλήθεια για το πρόσωπό του. Εκείνος πάλι θα επιλέξει μια άλλη, το δεύτερο από τα βασικά γυναικεία πρόσωπα του βιβλίου, όταν καταλάβει ότι είναι εκείνη που δεν θα τον αμφισβητήσει ποτέ.

Δειλή, ανασφαλής, πληγωμένη από την παιδική της ηλικία, θα γίνει, με την απομόνωση που της επιβάλλει, υποχείριό του, παρέχοντάς του την επιδοκιμασία και την υλική υποστήριξη που εκείνος χρειαζόταν. Μέχρι το τέλος της.

Επισκόπηση της λατινικής λογοτεχνίας στα ΡΩΜΑΪΚΑ του Αλ. Μαυροκορδάτου του “Εξ Απορρήτων”

Μία ἀπὸ τὶς ἰδιαιτερότητες τοῦ ἱστορικοῦ ἔργου τοῦ Ἀλέξανδρου Μαυροκορδάτου τοῦ «ἐξ Ἀπορρήτων» (1641-1709) τὸ ὁποῖο τιτλοφορεῖται Τὰ Ῥωμαϊκὰ καὶ πραγματεύεται σὲ τέσσερα βιβλία-κεφάλαια τὴν ἱστορία τῶν Ρωμαίων εἶναι πὼς κάποιες φορὲς ὁ ἱστορικὸς διακόπτει τὴν ἀφήγηση τῶν γεγονότων, προκειμένου νὰ ἀναφερθεῖ στοὺς Ρωμαίους συγγραφεῖς ποὺ ἔζησαν καὶ δημιούργησαν τὰ ἔργα τους κατὰ τὴ διάρκεια τῆς περιόδου ποὺ προηγήθηκε.
Τὰ παρενθετικὰ αὐτὰ τμήματα, τὰ ὁποῖα συνιστοῦν, κατ’ οὐσίαν, μιὰ ἐγκιβωτισμένη στὴ ρωμαϊκὴ ἱστορία λατινικὴ γραμματολογία, εἶναι πέντε στὸν ἀριθμό. Τὸ πρῶτο καὶ πλέον σύντομο (βιβλίο α΄) ἀφορᾶ στὶς ἀπαρχὲς τῆς λογοτεχνίας τῶν Ρωμαίων, ἐνῶ τὸ δεύτερο (βιβλίο γ΄) στοὺς ποιητὲς τῶν πρώτων αἰώνων τῆς ἱστορίας τους. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, τὸ τρίτο τμῆμα (βιβλίο γ΄) ἀναφέρεται στοὺς συγγραφεῖς τῶν ἐτῶν 241-153 π.Χ., ἐνῶ τὸ τέταρτο (βιβλίο γ΄) σὲ ὅσους συνέγραψαν τὰ ἔργα τους ἕως καὶ τὸ ἔτος 49 π.Χ. Τὸ πέμπτο, τέλος, καὶ τελευταῖο τμῆμα (βιβλίο δ΄) περιλαμβάνει τοὺς συγγραφεῖς ποὺ ἔζησαν ἀπὸ τὴν ἀνάρρηση στὴν ἐξουσία τοῦ Ἰούλιου Καίσαρα (48 π.Χ.), ἕως καὶ τὸν θάνατο τοῦ αὐτοκράτορα Νέρωνα τὸ 68 μ.Χ.
Στὴν παρούσα ἔκδοση συγκεντρώνονται καὶ ὑπομνηματίζονται τὰ παρενθετικὰ αὐτὰ τμήματα. Ὁ σχολιασμὸς ἔχει στὸ ἐπίκεντρό του τόσο ζητήματα ποὺ ἀφοροῦν στὴ γλώσσα τοῦ κειμένου ὅσο καὶ στὸ τόσο πλούσιο καὶ ἐνδιαφέρον περιεχόμενό του.

Από το Άσυλο προς την Κοινωνική Χειραφέτηση

Η μεταρρύθμιση που δεν έγινε είναι μια επιστημολογική μετακίνηση προς το δικαίωμα για μια δημιουργική βίωση της ψυχωσικής εμπειρίας. Αυτή η ακινησία προδιαγράφει την αποτυχία κάθε μεταρρυθμιστικής πρόθεσης στο χώρο της ψυχιατρικής. Αυτή είναι η πυρηνική θέση αυτού του βιβλίου, που υπονοεί την ανάγκη ενός εναλλακτικού παραδείγματος συνάντησης με τον ψυχικό πόνο.

Η συγγραφέας σκιαγραφεί την πορεία από την κριτική του ψυχιατρικού ασύλου στη μετακίνηση προς την πρακτική της κοινωνικής ψυχιατρικής, η οποία δεν αμφισβητεί στην πράξη το παραδοσιακό ψυχιατρικό αυτονόητο της ψυχικής νόσου, κι από κει προς την έμπρακτη διαμόρφωση μιας άλλης οπτικής, όπως αυτή έγινε πράξη στο πλαίσιο της δράσης του Παρατηρητηρίου για τα Δικαιώματα στο Χώρο της Ψυχικής Υγείας, του οποίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος και στο οποίο δραστηριοποιείται έως και σήμερα. Η νέα οπτική της κοινωνικής χειραφέτησης, τόσο των ψυχιατρικών εγκλείστων όσο και των επαγγελματιών ψυχικής υγείας και ολόκληρης της κοινωνίας, περνάει μέσα από τη συστηματική προσπάθεια των 35 χρόνων της επιστημονικής και επαγγελματικής της πορείας να δοθεί νόημα στην κοινωνική διαπραγμάτευση με την τρέλα. Τα κείμενα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο αποτελούν τα βήματα εξέλιξης αυτής της σκέψης και πράξης, από την πλευρά της συγγραφέως σε μια μακρά επι στημονική, θεραπευτική και ακτιβιστική πορεία στο χώρο της ψυχικής υγείας. Ταυτόχρονα είναι η ιστορία μιας ολόκληρης ζωής της συγγραφέως στη διαπραγμάτευσή της με την ψυχιατρική και την τρέλα, γεγονός που το καθιστά ζωντανό και πειστικό στα συμπεράσματά του.

Είναι ένα βιβλίο σημαντικό για έμπειρους και νέους επαγγελματίες του ψυχοκοινωνικού χώρου, ώστε να κατανοήσουν το επαγγελματικό τους αδιέξοδο και να μπορέσουν να φανταστούν τους εαυτούς τους σε μια σύμπραξη ελπίδας και υπευθυνότητας σε νέες προοπτικές, που να τιμούν την κοινωνική τους αποστολή. Ένα βιβλίο επιστημονικής γνώσης, μάχιμης εμπειρίας στους πιο δύσκολους χώρους, ένα βιβλίο ελπίδας και κοινωνικής ευθύνης.