Ελληνική Λογοτεχνία

Πάμε να κρυφτούμε στις μικρές εσοχές των οικοδομών που ανακαλύψαμε τυχαία. Να χτυπήσουμε τα κουδούνια αγνώστων και να τρυπώσουμε στα υπόγεια ξένων πολυκατοικιών. Να μπούμε κρυφά στα σχολικά προαύλια σκαρφαλώνοντας σε σκουριασμένα κάγκελα και ξεκολλημένες υδρορροές. Πάμε να βρούμε τα δικά μας καταφύγια όπως τότε που όλα τα στενά της πόλης ήταν σπίτι μας. Πάμε να κρυφτούμε πίσω από αγνώστους, να χάσουμε τα ονόματά μας και να γίνουμε και πάλι αόρατοι γι’ αυτούς που τόλμησαν να μας δουν.
Πιάσε το χέρι μου, κοίτα με στα μάτια και άσε με να σου δώσω το λυτρωτικό φιλί. Να πεταρίσει και πάλι η καρδιά μας και να φανερωθούμε. Να προδώσουμε τη θέση μας και να φωνάξουμε σ’ αυτόν τον κόσμο φτου ξελευθερία.

Χιλιάδες καφέδες έρχονται στη μνήμη του Χάρη Σεμνού. Της νιότης και της άγουρης εφηβείας του. Της στρατιωτικής του θητείας και της δουλειάς του. Του έρωτα και της αναπόλησης. Της συγγραφικής αγωνίας. Φουσκώνουν τα χρόνια στο μυαλό όπως το καϊμάκι σε μπρίκι τούρκικου καφενέ. Μπερδεύονται οι γεύσεις, οι ποικιλίες, τα αρώματα, σε ένδοξο παρελθοντικό χρόνο αλλά και στο άγονο παρόν, αναδίδοντας ένα δικό τους ξεχωριστό άρωμα, κι αφήνοντας μια ιδιαίτερη επίγευση στο στόμα. Το γλυκό χαρμάνι της ζωής που τον κρατάει ζωντανό και τον διεγείρει. Ακόμα και τώρα που έχει κόψει, πλέον, τους καφέδες.

Τον ανάγκασαν να πλύνει τα πόδια και τον έβαλαν να κοιμηθεί. Μόλις ξάπλωσαν οι γονείς του, ο Θάνος το `σκασε αθόρυβα. Πρώτα πέρασε μπροστά από την εκκλησία. Άκαυτη και μεγαλοπρεπής. Η καμπάνα, στο ορθωμένο κωδωνοστάσιο, με απλωμένο το σκοινί, περιμένει την ώρα που ο κανδηλανάφτης θα σημάνει εσπερινό. Ο Θάνος προχώρησε μέσα από ένα στενοσόκακο. Μερικά ροχαλητά πρόδιδαν τους εραστές του μεσημεριάτικου ύπνου. Ο Θάνος θυμήθηκε τις συμβουλές του παπά: “Πρέπει διαρκώς να επαγρυπνούμε, μη μας πιάσουνε στον ύπνο!” “Και να που μας πιάσανε”, σκέφτηκε το παιδί.
Όσο πλησίαζε στο καφενείο, τόσο καμπούριαζε, να μη δίνει στόχο. Βρισκόταν πλέον δίπλα στο καφενείο. Σύρθηκε στη γη. Αυτό το κόλπο το `μαθε από μια πολεμική ταινία με τον Τζον Γουέιν. Το κεφάλι του το σήκωσε μόνο όταν έφτασε σ` ένα σημείο που είχε καλή ορατότητα. Αντίκρισε το κιόσκι του καφενείου. Άκαυτο. Μια παρέα γερμανών τουριστών, μπαϊλντισμένοι από τον ποθητό τους ήλιο, έπιναν μπύρα FIX. Ο Θάνος τους ήξερε από πέρσι. Ο καφετζής ευχόταν να τους έχει και του χρόνου. Ποτέ δεν πήραν ρέστα, αν και ο καφετζής πάντα τους τα έφερνε. Οι Γερμανοί έλεγαν “ντάνκε” και τα άφηναν στο τραπέζι. Κανά δυο τραπέζια μακρύτερα, υπήρχε άλλη μια παρέα από τρεις άνδρες. Φορούσαν μακριά παντελόνια, σε αντίθεση με τους Γερμανούς που φορούσαν σορτς. Ο ένας τους, είχε πολύ βαθιές ρυτίδες.

…Έτσι άρχισα να βλέπω προσεεχτικά τις κάρτες και να διαβάζω τα γράμματα και το Ημερολόγιο.Και τότε δυο κόσμοι,άγνωστοι μέχρι εκείνη τη στιγμή σε μένα ανοίχτηκαν μπροστά μου και με θάμπωσαν.
Από τη μια πλευρά έβλεπα σαν σε κινηματογραφική ταινία σκηνές από έναν έρωτα που φούντωσε κι ολοκήρώθηκε μέσα στην αγαπημένη πόλξ,την πόλη μου, και χάθηκε τόσο αναπάντεχα την άφατη στιγμή της απόλυτης ομορφιάς του…Έναν έρωτα παθιασμένο του Ζιλ προς την κοπέλα με τα ζωηρά μαύρα μάτια και τη χοντρή πλεξούδα που έπεφτε στον δεξί της ώμο…τη Νικόλ…έναν έρωτα που χάθηκε μαζί με την πόλη.Στη μεγάλη πυρκαγιά…

Μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται στη Θεσσαλονίκη από το 1917 (χρονιά της μεγάλης πυρκαγιάς) μέχρι σήμερα. Ένας μεγάλος έρωτας που τον καταστρέφει ένα απρόβλεπτο γεγονός: η μεγάλη πυρκαγιά του Αυγούστου 1917.

Στο βιβλίο συνυπάρχουν και συσχετίζονται με τις εικόνες δύο τύποι κειμένου. Η γραμμική αφήγηση, η χρονολογική αναφορά των τόπων, των σχέσεων και των σκέψεων, η μηχανή της αποκάλυψης μιας γραμμής έντασης μεταξύ του βλέμματος του αφηγητή σε εκείνο τον τόπο και της αναπόλησης όσων υπήρχαν και συνέβαλαν, μαζί με τις συναισθηματικές προσθέσεις όσων δεν υπήρχαν αλλά δέθηκαν αυθαίρετα, στον καθορισμό ενός απολαυστικού συνόλου. Ο δεύτερος αφορά τις σημειακές προσθέσεις μικρών κειμένων-σημειώσεων κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και όταν, χρόνια μετά, οι εικόνες αντιμετωπίστηκαν ξανά και άρπαξαν τη σκέψη, απαίτησαν να αποδοθεί ένα μικρό σχόλιο.

Σε μια εποχή που ο θάνατος δεν υπάρχει πια, οι άνθρωποι δεν έχουν παρά να αξιοποιήσουν τον απεριόριστο χρόνο που διαθέτουν για να εκπληρώσουν όλες τις επιθυμίες τους πάνω στη γη, ενώ ο κόσμος μεταμορφώνεται σ’ έναν κήπο των επίγειων απολαύσεων. Ο Αδάμ Μακρόπουλος είναι ένας απ’ αυτούς τους ευλογημένους ανθρώπους που ανήκουν στο τυχερό γένος των αθάνατων. Έχοντας, βέβαια, την ευτυχία να ζήσει για περίπου μισή χιλιετία, στο τέλος τού απέμεινε μόνο μία επιθυμία που δεν έχει εκπληρώσει: να πεθάνει. Διοικητικές λεπτομέρειες, σουρεαλιστικές περιπέτειες και μοιραίες παρεξηγήσεις μπαίνουν διαρκώς εμπόδιο στην προσπάθεια του ήρωα ν’ ανοίξει τις πύλες της εξόδου απ’ τη ζωή. Μέχρι που συναντά την Περσεφόνη, η οποία, με την αγνότητα, την υπευθυνότητα και την αγάπη της, θα του αλλάξει γνώμη και θα του αποδείξει πως, τελικά, η ζωή έχει νόημα. Μήπως, όμως, τότε να είναι πολύ αργά; Ή μήπως πολύ νωρίς, ώστε να πειστεί ο Αδάμ Μακρόπουλος πως, για να πεθάνει κανείς, θα πρέπει πρώτα να έχει ζήσει αληθινά; Με έντονα τα στοιχεία της μαύρης κωμωδίας και της αριστοφανικής σάτιρας πάνω σε ζητήματα πολιτικής ορθότητας, αλλά και, ταυτόχρονα, βαδίζοντας στα χνάρια που χάραξε το μοντέρνο υπαρξιακό δράμα, όπως αυτό σκιαγραφήθηκε απ’ τη σκέψη του Ντοστογιέφσκι, του Κάφκα και του Καμύ, το συγκεκριμένο βιβλίο είναι γι’ αυτούς και γι’ αυτές που αρέσκονται να πλάθουν εικόνες διαβάζοντας.

Ποιητικά γραμμένα πεζογραφήματα, με το χαρακτηριστικό ύφος της συγγραφέως…

Την στιγμή της εντεινόμενης αγωνίας του για την καλπάζουσα διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, στις οποίες ανέκαθεν ο άνθρωπος αντιστάθηκε και τις οποίες καλείται πάλι να αντιμετωπίσει, μη μερικός, δεν παύει να προσπαθεί να εντρυφήσει σε όλα τα ακρογωνιαία, πανανθρώπινα…