«Το πνεύμα του κακού», είναι η διαθήκη της Nathalie Zaltzman. Μας μεταβιβάζει τη διερώτησή της: «Η τελική λύση του Οιδιποδείου», που εγγράφει τους γιους και τις κόρες του ανθρώπου σε μια συμβολική γενεαλογική διαδοχή, «είναι η τελευταία λέξη της προόδου του πνεύματος; […], ό,τι πιο εξελιγμένο κατέχει η ανθρωπότητα για να διαχειριστεί και να τροποποιήσει τη σχέση της με το κακό;» Για μια φορά, η εργασία της κουλτούρας κατόρθωσε να φέρει στο φως μια εκκοσμικευμένη αναπαράσταση του πνεύματος, ως κοινό ταυτοποιητικό γνώρισμα του είδους. Απαλλαγμένη από μια ιεροποιημένη υπερφυσική καταγωγή του: το Λόγο. Έχει η εργασία της κουλτούρας τη δυνατότητα να επινοήσει μια αναπαράσταση του κακού εξίσου κοσμική; Πέραν του ιεροποιημένου χαρακτήρα της γενεαλογικής διαδοχής; «Παύουν ποτέ οι γιοι και οι κόρες να καθορίζονται από μία πατρική αναφορά, που όσο κι αν έχει αξιοσημείωτα μετασχηματιστεί» φθάνει, μπροστά στο πνεύμα του κακού, στα όρια της;
Είναι πρόσκληση να παραβούμε τις απαγορεύσεις του σκέπτεσθαι! (Ευδοκία Ελευθερίου, tvxs.gr, Μάιος 2018)