Μια γυναίκα ανακαλύπτει την κρυφή ζωή του συντρόφου της από το προσωπικό του ημερολόγιο, από διάφορα ευρήματα στα συρτάρια του γραφείου του και από το ιστορικό του υπολογιστή.
Ο χωρισμός είναι επώδυνος, αργόσυρτος, βουβός, με απότομες εξάρσεις.
(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Γυρνάς στο σπίτι άδειος, όπως άδειος έφυγες.
Τίποτα δεν φαίνεται ότι μπορεί να σε συγκινήσει.
Το περιβάλλον, οποιοδήποτε κι αν είναι, παύει να αναπνέει.
Τελευταία είσαι και κάπως αφηρημένος με τα αυτοκίνητα.
Σε κάποιες διαβάσεις συλλαμβάνεις τον εαυτό σου
να χάνει την αίσθηση του χώρου.
Όμως δεν παραμιλάς. Ούτε κοιτάς κορίτσια και γυναίκες.
Στην ουσία δεν παρατηρείς τίποτα. Φοβάσαι όμως μη χτυπήσεις.
Γιατί ποιος θα σε φροντίσει;
Αυτό είναι το αντίτιμο για έναν άνθρωπο που πίστεψε στην ηδονή.
Υπάρχουν σταθερά δύο μπουκάλια κρασί στο ψυγείο. Η πιθανότητα η Λόλα να εμφανιστεί, με οδηγεί να φροντίζω πιο τακτικά το σπίτι. Χάρη στο ενδεχόμενο της Λόλας, καθημερινά σκουπίζω το πάτωμα, πλένω τα πιάτα και τα ποτήρια, αλλάζω τα σεντόνια, πετάω τα σκουπίδια, μαζεύω τα άπλυτα ρούχα. Κυλά ο καιρός, και δεν εμφανίζεται. Δεν παύει όμως το ενδεχόμενο της Λόλας να υφίσταται. Οι μέρες και οι νύχτες δείχνουν να ισορροπούν γύρω από αυτό το ενδεχόμενο. Ένα μεσημέρι η Λόλα με κάλεσε για καφέ.
Τη ρώτησα αν σκέφτηκε κάποιο βράδυ να μου στείλει ένα μήνυμα. Μου είπε πως συνέβη μια φορά να μου γράψει ένα μήνυμα και την τελευταία στιγμή το μετάνιωσε και το διέγραψε.
Κάπως έτσι είναι η δική μας επικοινωνία. Κωδικοποιημένες λέξεις, ελάχιστες, κι αυτές πολύ αραιά. Όμως είναι λέξεις που, αν γραφούν και κυρίως αν σταλούν, τότε αλλάζουν οι παλμοί και το σώμα απογειώνεται.
