Κατάλογος

Το διάβασμα του περιβάλλοντος και το απείκασμα των συναισθημάτων οδηγούν στη δημιουργία ποιητικών εικόνων και συλλογισμών.
Ο αναγνώστης καλείται να συμμετάσχει σε μια δημιουργική διαδικασία με απελευθερωμένη σκέψη και να αφεθεί σ’ ένα ταξίδι στον λαβύρινθο του νου.

Στο νησί, στα ενοικιαζόμενα αραχτοί -πόσα χρόνια πριν;- κι από το διπλανό δωμάτιο είχαν ακούσει για πρώτη φορά εκείνο το γέλιο να πιάνει όλο τον χώρο, να εξαπλώνεται -καλοκαιράκι απόγευμα και τα παράθυρα ανοιχτά- παραδεισένιο. Ερχόταν απ’ αλλού, αισθησιακό, ναρκισσευόμενο και κυκλογύριζε και ξεσπούσε ασυγκράτητο όλο εκρήξεις κι όλο δυνάμωνε σα να διηγιόταν μια ιστορία που κάποτε όλοι γνωρίζανε και με τον καιρό την είχανε ξεχάσει, κι ήταν γι’ αυτό έτσι βουτηγμένοι στην κατήφεια. Γέλιο νέας γυναίκας που αγκάλιαζε όλο το απόγευμα, το τετράγωνο, την πόλη. Ποια ήταν; Ήταν ευτυχισμένη με τόσο λίγα ή μήπως με πολλά; Της έδιναν πολλά αυτηνής, έναν απόλυτο έρωτα ίσως, μια τέτοια τελειότητα που αυτοί από καιρό είχαν πάψει να ονειρεύονται. Ήταν μήπως μια ξένη γυναίκα, μια μετανάστρια, μαθημένη με δυσκολία να κερδίζει τη ζωή και γι’ αυτό έτοιμη να αναγνωρίσει τη χαρά και να την υποδεχτεί όπως της πρέπει; Ήταν ένα νεαρό σαχλό κορίτσι που είχε δεχτεί το πρώτο ερωτικό φιλί και χαίρεται φιλάρεσκη με τον νεαρό εραστή πρωτόγνωρα αγκαλιάσματα και χάδια, θέλει να του αρέσει, δεν τον χορταίνει, κάτι τέτοιο; Ή μήπως πάλι είχαν βρεθεί ξανά -χαμένοι για χρόνια- κλεισμένοι σ’ ένα δωμάτιο οι παλιοί εραστές να διηγούνται ο ένας στον άλλο τη ζωή που έζησε ο καθένας χωρίς τον άλλο, τι άδικες, χαμένες, μάταιες ώρες προσπαθώντας να ταιριάξουν με το λάθος ταίρι, χωρίς κατανόηση ή διορατικότητα, χωρίς διαίσθηση ή πάθος, χωρίς να μπορούν ή να θέλουν να δώσουν και να πάρουν ικανοποίηση όπως αυτοί ήξεραν κάποτε.

Προπατορικό αμάρτημα ή προπατορικό ατύχημα: όπως το τέλος / πέρας, η απαρχή είναι ένα όριο, και οι επιστήμες και οι τεχνικές δεν αποφεύγουν αυτό το κουσούρι περισσότερο από όσο η φιλοσοφία. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας της Πληροφορικής βόμβας αναπτύσσει το ζήτημα του ατυχήματος των γνώσεων και της επιτακτικής ανάγκης για ένα «μουσείο των καταστροφών». Βιομηχανικές ή φυσικές καταστροφές, που η αύξησή τους έχει γίνει όχι μόνο γεωμετρική, αλλά γεωγραφική, αν όχι και συμπαντική.
Το πλανάσθαι ανθρώπινο, το εμμένειν σατανικό: σύμφωνα με αυτό το ρητό, η Πρόοδος της σημερινής καταστροφής απαιτεί μια νέα νοημοσύνη, στην οποία η βασική αρχή της ευθύνης θα αντικαταστήσει οριστικά τη βασική αρχή της αποτελεσματικότητας/αποδοτικότητας των παραληρηματικά επηρμένων τεχνοεπιστημών, που οδηγούν το μέλλον σε αδιέξοδο, στο τραγικό αδιέξοδο μιας έλλειψης μέτρου που εναντίον της είχαν ορθωθεί εξ αρχής ο ελληνολατινικός και ο ιουδαιο-χριστιανικός κόσμος.

Στο βιβλίο συνυπάρχουν και συσχετίζονται με τις εικόνες δύο τύποι κειμένου. Η γραμμική αφήγηση, η χρονολογική αναφορά των τόπων, των σχέσεων και των σκέψεων, η μηχανή της αποκάλυψης μιας γραμμής έντασης μεταξύ του βλέμματος του αφηγητή σε εκείνο τον τόπο και της αναπόλησης όσων υπήρχαν και συνέβαλαν, μαζί με τις συναισθηματικές προσθέσεις όσων δεν υπήρχαν αλλά δέθηκαν αυθαίρετα, στον καθορισμό ενός απολαυστικού συνόλου. Ο δεύτερος αφορά τις σημειακές προσθέσεις μικρών κειμένων-σημειώσεων κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και όταν, χρόνια μετά, οι εικόνες αντιμετωπίστηκαν ξανά και άρπαξαν τη σκέψη, απαίτησαν να αποδοθεί ένα μικρό σχόλιο.

Γεμάτοι βιασύνη και περιέργεια, συμπλέουμε, συχνά με δέος, σε ένα νέο και διαφορετικό σύμπαν συσχετισμών, αγωνιώντας να το αναπνεύσουμε όλο μαζί, αδιαφοροποίητα και να το καταγράψουμε αθροιστικά. Πολύ αργότερα συνήθως μπορούμε να το αποκρυπτογραφήσουμε και κυρίως να το συγκρίνουμε με ότι θεωρούμε γνωστό, σταθερό, τυπικό, δικό μας. Το ταξίδι στην Ινδία ήταν φαίνεται εμπειρία εφ’ όλης της ύλης. Αποκάλυψη για τους τυχερούς που επέστρεψαν βαπτισμένοι στα θαύματα των πολιτισμών. Ο χρόνος που πέρασε, βοήθησε να αποκρυπτογραφήσουν δημιουργικά τη συνολική εμπειρία και τους ετοίμασε να μας δωρίσουν με την συνθετική τους αφαίρεση τα κύρια που μένουν. (Από τον πρόλογο του Παντελή Λαζαρίδη)